Annabel overleeft in het halfdonker

Pal voor haar deur, ziet Ramatu kinderen samen spelen. Als ze over haar schouder kijkt, ziet ze haar dochter Annabel (3). Die ligt op een versleten matrasje, verscholen in hun donkere kamertje. 

Annabel (3) kreeg kort na haar geboorte plots hoge koorts en stuiptrekkingen. In paniek bracht Ramatu haar naar het ziekenhuis, waar Annabel in een coma raakte. Na twee weken ontwaakte ze als een ander kind, ze kon niets meer en reageerde nergens op. Verder onderzoek, laat staan behandeling, kon Ramatu niet betalen.

Annabels vader liet zijn gezin aan hun lot over, volgens hem was de situatie de schuld van Ramatu. Anderen oordelen al even liefdeloos. Veel familieleden, buren en een traditionele ‘genezer’ zeggen dat de aandoening van Annabel iets bovennatuurlijks is en dat Ramatu haar maar moet ‘teruggeven aan de natuur’.  

Ramatu hoort het zó vaak, dat ze het bijna gaat geloven. Maar als ze naar Annabel kijkt en terugdenkt aan die gezonde baby van vóór de coma, dan kán ze het niet geloven. Wie vertelt haar eindelijk wat er aan de hand is? Ramatu maakt zich voortdurend zorgen en bijna niemand helpt haar. Moeder en dochter leven in een isolement. 

Annabel kan niet zitten, staan, iets vastpakken, praten of wat dan ook. Haar wereld is niet groter dan dit kamertje, zonder venster, voorzieningen, meubels of comfort. Het is er donker, bedompt en de regen lekt door het plafond. Ze overleeft verborgen, in een ruimte die niet geschikt is voor bewoning, zeker niet voor een kind dat juist extra zorg nodig heeft.