Ramatu’s verhaal: hoop na jaren van wanhoop

Hoe voelt het om als alleenstaande ouder een kind met een handicap groot te brengen in armoede? Ramatu uit Sierra Leone vertelt hoe ze omgaat met de gevolgen van de plotselinge ziekte van haar dochter Annabel. Ze deelt haar aangrijpende verhaal. Over angst, vooroordelen en een toekomst die eindelijk weer licht lijkt te worden.

“Koorts, stuiptrekkingen, uit het niets werd mijn dochtertje Annabel ontzettend ziek. Vier maanden oud was ze. Ze raakte in coma. Wat er dan door je heen gaat als moeder … Godzijdank ontwaakte Annabel na twee weken. Maar ze was mijn meisje niet meer. Ze kon niets meer.”

“Drie jaar later is er niks en daardoor alles veranderd. Dag en nacht waak ik over haar. In de meest letterlijke zin van het woord. Mensen zijn bang voor haar. Ze begrijpen niet wat er met Annabel gebeurd is, denken dat een duivel haar bezeten heeft. Dagelijks hoor ik dat mijn kind het leven niet waard is. Alle zorgen, alle vooroordelen, alles heeft me gebroken. Het was heel, heel donker in mijn hoofd. Totdat iemand Annabel en mij vond.”

“Een organisatie hier in Sierra Leone spoort kinderen met een beperking op in arme buurten. Inmiddels weet ik dat ze samenwerkt met het Liliane Fonds. Ik ben zo, zo blij dat we eindelijk écht worden gezien. Mijn dochter gaat professionele hulp krijgen. Lang dacht ik dat het einde snel zou komen. Maar nu heb ik hoop op het begin. Hoop dat mijn meisje ooit kan lopen, praten, zelfs spelen met andere kindjes. Ik heb weer vertrouwen in een toekomst voor haar. Drie jaar later gaat alles dan toch veranderen.”

Wil je meer weten over Annabel en haar moeder? Lees hier.